Wat op mij de meeste indruk maakte de afgelopen week was een uitspraak van een rouwdeskundige in het TV programma. Zij stelde voor om het dragen van zwarte kleding, rouwband en het sluiten van gordijnen bij rouw weer in te voeren. Hierdoor zal rouw weer meer zichtbaar worden. Ze sprak over haar ervaringen na de zelfmoord van haar oudere zus. Ze gaf aan dat rouw in deze tijd onzichtbaar geworden is en daardoor niet wordt opgemerkt door anderen. Vroeger was het wel zichtbaar door al de bovenstaande rituelen. Nadeel daarvan is dat men vond dat het rouwen na een jaar afgelopen moest zijn. Wat natuurlijk helemaal niet zo is.
Er is veel vraag naar verliesdeskundige in deze tijd omdat mensen niet meer weten hoe te rouwen. Rouw hoort bij het leven, geluk en lijden beide onderdeel van het leven.
De rouwdeskundige die haar zus heeft verloren door zelfdoding zegt ze zit nog steeds in mijn verhaal ze gaat daarin mee. Mooi als iemand tot de conclusie komt dat de band met de overledene niet hoeft te stoppen maar anders wordt meegenomen in het levensverhaal. Dit hoor ik ook vaak terug in mijn contact met cliënten.
Soms vertel ik het ook je hoeft geen afscheid te nemen van je dierbare in je hoofd, maar je mag het meenemen. Niet afsluiten of het een plekje geven. Luisteren zonder oordeel, dat is wat ik kan bieden aan mensen in rouw. Met de rouwende mee lopen in het verhaal, soms bijschaven of meer inzicht geven in hoe het rouwproces verloopt.
Als laatste wil ik zeggen dat er weinig aandacht voor rouw is en zeker voor rouw na zelfdoding. Voor nabestaande van zelfmoord is het extra moeilijk om te kunnen delen.
Mijn praktijk staat voor hen ook open.
Er is veel vraag naar verliesdeskundige in deze tijd omdat mensen niet meer weten hoe te rouwen. Rouw hoort bij het leven, geluk en lijden beide onderdeel van het leven.
De rouwdeskundige die haar zus heeft verloren door zelfdoding zegt ze zit nog steeds in mijn verhaal ze gaat daarin mee. Mooi als iemand tot de conclusie komt dat de band met de overledene niet hoeft te stoppen maar anders wordt meegenomen in het levensverhaal. Dit hoor ik ook vaak terug in mijn contact met cliënten.
Soms vertel ik het ook je hoeft geen afscheid te nemen van je dierbare in je hoofd, maar je mag het meenemen. Niet afsluiten of het een plekje geven. Luisteren zonder oordeel, dat is wat ik kan bieden aan mensen in rouw. Met de rouwende mee lopen in het verhaal, soms bijschaven of meer inzicht geven in hoe het rouwproces verloopt.
Als laatste wil ik zeggen dat er weinig aandacht voor rouw is en zeker voor rouw na zelfdoding. Voor nabestaande van zelfmoord is het extra moeilijk om te kunnen delen.
Mijn praktijk staat voor hen ook open.