Na één jaar is de rouw voorbij.
De mensen dicht bij je willen graag dat alles weer “normaal” wordt. Dus moet het na een jaar wel over zijn. Dat hoeft natuurlijk helemaal niet.
Het gemis en het bijbehorende verdriet kan na een jaar nog groot zijn. Na verloop van tijd worden de scherpe kantjes minder, maar het leven is voor altijd anders. In die zin duurt rouwen, het gemis, een leven lang.
Het is gek als je tegen iemand praat die overleden is.
Praten tegen bijvoorbeeld een foto van de overledene, of bij het graf geeft een gevoel van verbinding en dat kan ondersteuning en troost geven. Dat is dus eigenlijk heel normaal.
Om verdriet te verwerken, moet je er heel veel over praten
Er zijn verschillende manieren om je verdriet te verwerken. Erover praten en steun zoeken bij anderen kan helpen, maar ook gaan sporten, creatief bezig zijn of hard werken kunnen een manier zijn.
Dus is het niet altijd nodig om er heel veel over te praten.
Rouwen doe je in je eentje.
Je moet je verlieslast wel zelf dragen, maar het hoeft niet alleen. Veel mensen vinden het lastig om hun verdriet en emoties aan anderen te laten zien. Vinden zichzelf dan zielig of denken anderen tot last te zijn. Maar we leven niet op een eilandje, maar altijd in relaties met anderen, op school, op het werk, in de familiekring, de kerk, de sportvereniging enz. Veel mensen uit je omgeving leven met je mee, willen graag iets doen, maar weten vaak niet hoe of durven niet. Durf dus om hulp en steun te vragen. Je staat dan niet alleen.
Rouw verloopt volgens een vast schema.
Dat is niet zo. Wel zijn er verschillende wetenschappelijke modellen die het rouwproces beschrijven in rouwtaken of het rouwproces onderverdelen in rouwfasen. Dit kan helpen om inzicht te krijgen in wat er allemaal met je gebeurt als je rouwt. Als rouwende heb je echt geen vaststaand patroon om van je verdriet te helen. Een ieder doet het op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo.
Je moet de overledene loslaten, om weer verder te kunnen
Juist niet. Loslaten in de zin van er niet meer over praten, er niet meer over huilen, er niet meer aan te denken kan een manier zijn om ermee om te gaan. Maar veel mensen in rouw hebben meer steun aan het voelen van een blijvende verbinding met de overledene. Door bijv. regelmatig naar het graf te gaan, te denken aan mooie momenten samen, foto’s een mooie plek te geven, gewoontes of tradities in ere te houden enz. De relatie hoef je dus niet los te laten maar anders gaan vast houden.
Om goed te kunnen rouwen, moet je door de pijn heen.
Het rouwproces is een natuurlijk proces. Daar mag je op vertrouwen. Het gaat er juist om je emoties te reguleren, d.w.z. niet overspoeld te worden door alle gevoelens, maar ook niet alles blokkeren. Het is ook nodig teveel pijn te kunnen vermijden om het draaglijk te houden. Dus mag je ook af en toe je kop in het zand steken.
Je hoeft het verdriet niet altijd op te zoeken. Behalve emotionele verwerking is ook rationele verwerking belangrijk, dus denken over wat er gebeurd is, over hoe het verder moet, over zingeving.
Rouwen doe je pas nadat iemand overleden is
Als er sprake is van een ziekbed dan begint het rouwproces eerder. Je rouwt om het verlies van je geliefdes gezondheid, van de mens die hij/zij ooit was en van jullie leven samen. Dit wordt ook wel “anticiperende rouw” genoemd. Daarnaast kun je ook rouwen om andere verliezen, zoals verlies van werk of verlies van gezondheid of relatie.
De mensen dicht bij je willen graag dat alles weer “normaal” wordt. Dus moet het na een jaar wel over zijn. Dat hoeft natuurlijk helemaal niet.
Het gemis en het bijbehorende verdriet kan na een jaar nog groot zijn. Na verloop van tijd worden de scherpe kantjes minder, maar het leven is voor altijd anders. In die zin duurt rouwen, het gemis, een leven lang.
Het is gek als je tegen iemand praat die overleden is.
Praten tegen bijvoorbeeld een foto van de overledene, of bij het graf geeft een gevoel van verbinding en dat kan ondersteuning en troost geven. Dat is dus eigenlijk heel normaal.
Om verdriet te verwerken, moet je er heel veel over praten
Er zijn verschillende manieren om je verdriet te verwerken. Erover praten en steun zoeken bij anderen kan helpen, maar ook gaan sporten, creatief bezig zijn of hard werken kunnen een manier zijn.
Dus is het niet altijd nodig om er heel veel over te praten.
Rouwen doe je in je eentje.
Je moet je verlieslast wel zelf dragen, maar het hoeft niet alleen. Veel mensen vinden het lastig om hun verdriet en emoties aan anderen te laten zien. Vinden zichzelf dan zielig of denken anderen tot last te zijn. Maar we leven niet op een eilandje, maar altijd in relaties met anderen, op school, op het werk, in de familiekring, de kerk, de sportvereniging enz. Veel mensen uit je omgeving leven met je mee, willen graag iets doen, maar weten vaak niet hoe of durven niet. Durf dus om hulp en steun te vragen. Je staat dan niet alleen.
Rouw verloopt volgens een vast schema.
Dat is niet zo. Wel zijn er verschillende wetenschappelijke modellen die het rouwproces beschrijven in rouwtaken of het rouwproces onderverdelen in rouwfasen. Dit kan helpen om inzicht te krijgen in wat er allemaal met je gebeurt als je rouwt. Als rouwende heb je echt geen vaststaand patroon om van je verdriet te helen. Een ieder doet het op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo.
Je moet de overledene loslaten, om weer verder te kunnen
Juist niet. Loslaten in de zin van er niet meer over praten, er niet meer over huilen, er niet meer aan te denken kan een manier zijn om ermee om te gaan. Maar veel mensen in rouw hebben meer steun aan het voelen van een blijvende verbinding met de overledene. Door bijv. regelmatig naar het graf te gaan, te denken aan mooie momenten samen, foto’s een mooie plek te geven, gewoontes of tradities in ere te houden enz. De relatie hoef je dus niet los te laten maar anders gaan vast houden.
Om goed te kunnen rouwen, moet je door de pijn heen.
Het rouwproces is een natuurlijk proces. Daar mag je op vertrouwen. Het gaat er juist om je emoties te reguleren, d.w.z. niet overspoeld te worden door alle gevoelens, maar ook niet alles blokkeren. Het is ook nodig teveel pijn te kunnen vermijden om het draaglijk te houden. Dus mag je ook af en toe je kop in het zand steken.
Je hoeft het verdriet niet altijd op te zoeken. Behalve emotionele verwerking is ook rationele verwerking belangrijk, dus denken over wat er gebeurd is, over hoe het verder moet, over zingeving.
Rouwen doe je pas nadat iemand overleden is
Als er sprake is van een ziekbed dan begint het rouwproces eerder. Je rouwt om het verlies van je geliefdes gezondheid, van de mens die hij/zij ooit was en van jullie leven samen. Dit wordt ook wel “anticiperende rouw” genoemd. Daarnaast kun je ook rouwen om andere verliezen, zoals verlies van werk of verlies van gezondheid of relatie.